However dreams do come true - prolog

Więc tak nowe opowiadanie podzielę na dwie części:
However dreams to come true (Jednak marzenia się spełniają)
Can one person change me? (Czy jedna osoba może mnie zamienić?)

Prolog:

     Jestem zwykłym piętnastolatkiem, a na imię mi Lee Taemin. Moje życie nie jest takie wspaniałe jak niektórzy uważali. Każdy, kto mnie znał z widzenia myślał, że jestem bogaty, pewnie dlatego, że miałem mnóstwo ubrań i niemal co dziennie byłem w innej kreacji. Wcale tak nie było... Ubrania kupowałem za własnoręcznie zarobione pieniądze. Rodzice mi ich nie dawali, ani nic mi nie kupowali, więc musiałem sobie sam radzić przez roznoszenie gazet, wyprowadzanie psów, czy przez pomaganie sąsiadom. 

W szkole byłem traktowany jak popychadło, nic dla nikogo nie znaczyłem. Wszyscy się ze mnie śmiali i traktowali jak jakiegoś odmieńca, a pod moim nazwiskiem były wypowiadane różne chamskie przezwiska i plotki. To prawda byłem trochę inny. Może przez to, że wyglądem przypominałem dziewczynę. Mimo to nie znosiłem jak ktoś mnie do nich porównywał.
 Chciałem wyglądać tak jak inni, ale tylko wyglądać. Osobowością bym się z nikim nie zamienił. Praktycznie same rozpuszczone bachory, które wszystko muszą mieć i zawsze muszą mieć tak zwanego "kozła ofiarnego", padło na mnie.
 Nie pasowałem tam. 

Ale to nie były moje największe problemy...

Do czasu byłem szczęśliwym dzieckiem, z kochającą ummą u boku, ale wszystko się zmieniło kiedy mama poznała faceta o imieniu Minhyun. 

Ten mężczyzna bił mnie niemal codziennie, a matka tego nie zauważała, albo nie chciała zauważyć, gdyż bała się że uderzy także i ją. Później zaczął bić nas oboje. 

Przyszedł czas, że chciał mnie zabić. 

W sercu miałem pustkę straciłem wszystko i nie miałem się gdzie podziać.

Spotkałem faceta, który przewrócił całe moje dotychczasowe życie do góry nogami. Moje marzenia powoli zaczynały się spełniać, ale nie wiedziałem, że jest to początek kolejnych problemów... 



Wiem, nie jest zbyt długi, ale mam nadzieję, że wam się spodobał ^^
Pierwszy rozdział nie wiem kiedy się pojawi, więc zaglądajcie co jakiś czas na bloga.
Zajrzyjcie także do strony "Bohaterowie - However dreams to come true", której możecie się także sporo dowiedzieć o życiu naszych bohaterów.
Pragnę wam życzyć wszystkiego co najlepsze w Nowym Roku, tym co prowadzą blogi wielu czytelników, komentarzy i wyświetleń. 
Mam nadzieję, że dla wszystkich będzie on wyjątkowy ^^

Hwaiting!!

A na koniec tego postu, wstawiam wam naszego kochanego, skromnego 
Taemin'ka :D

Info

Więc tak, jak wiecie nadszedł koniec opowiadania Love & Scary, jest mi z tego powodu trochę przykro, gdyż bardzo przyzwyczaiłam się do tego opowiadania i z ciężkim sercem było mi zakończenie go. Ale również cieszę się, że będę mogła już zacząć nowy opowiadanie również z narracją jako Taemin, to się nie zmieni. Mam nadzieję, że spodoba się wam pomysł i będziecie go czytać tak samo chętnie jak wcześniejsze opowiadanie, a może nawet bardziej. Już niedługo pojawi się prolog oraz bohaterowie. Jeśli chcecie się czegoś dowiedzieć o bohaterach to zajrzyjcie to strony "Bohaterowie - However dreams to come true". Jest tam dosyć sporo informacji z ich życia oraz krótkich scen, które pojawię się w opowiadaniu. Mam nadzieję, że was zaciekawię ^^

Liczę na dużo komentarzy z waszej strony, ponieważ to one dodają mi chęci na pisanie i sprawiają, że mam wenę. 

Nie zawiedźcie mnie. 

Wygląd bloga jak na razie jest cały czas zmieniany ^^

Święta się już kończą, ale pragnę wam życzyć dużo zdrowia, szczęścia, miłości, radości, która mam nadzieję że będą wam towarzyszyć przez cały czas. ^^

Wesołych Świąt i szczęśliwego Nowego Roku!

Życzy ~ Akemisan.

26 Rozdział - epilog

   

  Chodziłem jak zombie, mało jadłem, mało piłem, nie spałem po nocach i z nikim nie gadałem. Chłopaki nie raz próbowali do mnie dotrzeć i jakoś ze mną porozmawiać, ale nie wychodziło im to za dobrze. Występowały u nich nawet napady złości, szarpali mnie za ramiona, potrząsali, darli się i wołali, że to żałosne, ale ja w ogóle nie kontaktowałem. W końcu odpuścili i postanowili mnie zostawić z tym samego. Czy to dla mnie lepsze? Sam nie wiem. Nie chciałem być sam, ale tak samo nie chciało mi się opowiadać o moich problemach. Od tygodnia nie byłem na uczelni, ciężko było mi tam iść. Widziałem, że będę miał przez to problem z nadrobieniem zaległości, ale mało mnie to obchodziło. Wiedziałem, że za bardzo się tym przejmuję, że to nie jest normalne. Ale co ja mam zrobić? Za bardzo cierpię. To za bardzo boli. Bałem się, że już nigdy nie będę potrafił się zakochać. Że już nigdy nie znajdę dziewczyny, która odmieni moje życie i znów będę szczęśliwy, że odżyję na nowo. 

Bardzo tego chciałem, ale bałem się, że nie znajdę takiej dziewczyny jak SuJu.

     Podniosłem się z łóżka i rozejrzałem się po moim azylu, w którym spędzałem prawie każdą chwilę. Nie wyglądało tam za dobrze, zasłonięte rolety, duchota, od której aż kręciło mi się w głowie, porozrzucane obrania i nietknięty obiad, który jakiś czas temu przyniósł mi Key. Wyszedłem z pokoju chwiejąc się lekko i udałem się do łazienki. Przestraszyłem się kiedy zobaczyłem bladą jak ściana twarz w lustrze. Przyjrzałem się dokładniej swemu odbiciu i westchnąłem ciężko. Załatwiłem swoją sprawę i wyszedłem. Zawędrowałem na dół gdzie zajrzałem do każdego pomieszczenia. Ku mojemu zdziwieniu w domu nikogo nie było. Podrapałem się po głowie zastanawiając się gdzie mogą być moi przyjaciele. Zostawili mnie samego? A może ktoś tu jest? A może chowają się przede mną? - Przeszło mi przez myśl. Prychnąłem i opadłem na kanapę w salonie. 

Jeżeli się chowają, to mam to gdzieś.

Nie chciało mi się w to bawić. Zastanowiłem  się przez chwilę jaki był cel tego, że tutaj przyszedłem.  Wzruszyłem ramionami i włączyłem telewizor, aby się trochę rozerwać. Na jakimś kanale leciała jakieś romansidło, które szybko przełączyłem kiedy ogarnęła mnie kolejna fala smutku. Włączyłem jakiś horror i poszedłem do kuchni zrobić sobie coś do jedzenia. Dopiero teraz zauważyłem jak bardzo byłem głodny. Zrobiłem sobie kanapkę, pochwyciłem mój ulubiony napój i wróciłem na kanapę. 

    Po jakimś czasie usłyszałem jak drzwi się otwierają i staje w nich reszta zespołu. Posłałem im lekki uśmiech i wróciłem do oglądania. Po ich twarzach zauważyłem ulgę, chyba myśleli, że wszystko już będzie dobrze, ale ja nie byłem tego pewny. Nie wiedziałem czy się mi ułoży, czy mi przejdzie i czy będę jeszcze szczęśliwy. Czas pokarze...

    Było coraz lepiej, przynajmniej tak mi się wydawało. Powróciłem na uczelnie i powoli nadrabiam zaległości. Z SuJu nie rozmawiałem ani razu, nie chciałem rozmawiać. Bałem się, że znowu się załamię. Nadal nie przestałem jej kochać, ale przyzwyczaiłem się do myśli, że teraz jest jej lepiej. Nie życzę jej źle po tym co mi zrobiła, wręcz przeciwnie. Cieszę się z jej szczęścia i z tego, że chociaż jej się ułożyło. A ze mną też było lepiej. 

    Wczoraj zauważyłem w naszej szkole nową dziewczynę. Była śliczna. O długich kasztanowych włosach, dużych prawie czarnych oczach i słodkiej, niewinnej buźce. Spodobała mi się. Najbardziej cieszył mnie fakt, że uśmiechała się do mnie. Postanowiłem dowiedzieć się o niej więcej. Po długim zastanowieniu podszedłem do niej na jednej z przerw, niepewnie, ponieważ bałem się, że się jej nie spodobam. 

- Hej jestem  Taemin, a ty? - zapytałem, uśmiechając się do niej ciepło, odwzajemniła uśmiech, nie jest źle - pomyślałem.

- Yumi - odpowiedziała, miała taki śliczny głos. 

- Nie widziałem cie tu wcześniej, do której chodzisz klasy? 

- Do 1 b, jestem nowa. A ty do której?

- 1 a. Miałabyś może ochotę się ze mną dzisiaj spotkać? - zapytałem niepewnie.

- Jasne, masz mój numer telefonu. Zadzwoń, to się umówimy - posłała mi szeroki uśmiech podając mi małą karteczką z numerem telefonu. Przyjąłem karteczkę i poszedłem w swoją stronę. Byłem szczęśliwy, w końcu. 

   Zbliżyliśmy się do siebie, spotykaliśmy się praktycznie codziennie. Dogadywaliśmy się na prawdę świetnie, mieliśmy podobne zainteresowania i charaktery. To było coś wspaniałego. Myślałem, że już nigdy nic mi tego nie zepsuje. Nie do końca miałem rację. A dokładniej do momentu, kiedy zadzwoniła do mnie boja była. 

Siedziałem sobie w pokoju odrabiając pracę domową, podśpiewując sobie co chwilę. Nagle rozległ się dźwięk wibrującego telefonu. Spojrzałem na wyświetlacz:  

" SuJu dzwoni" - zdziwiłem się, nie wiedziałem o co może chodzić. 

Niepewność - jedna z najgorszych rzeczy jaka może być. Nie wiedziałem czego się spodziewać. Czy odebrać telefon? A może olać to tak samo jak ona zrobiła ze mną? W końcu odebrałem. Rozległ się rozpaczliwy głos w telefonie. 

- Taemin! Przepraszam! Proszę wybacz mi - wyłkała.

- SuJu? Co się dzieję? Za co mnie przepraszasz? Co Ci mam wybaczyć? - nie rozumiałem o co może chodzić. 

- Przepraszam, że Cie zraniłam. Nie chciałam. Tak mi przykro, gdybym wcześniej wiedziała jaki jest Mir. Gdybym Cie słuchała. Proszę nie zostawiaj mnie, Taemin ja Cię kocham - zamarłem. 

- Wybacz, nie mogę. Ty mnie zostawiłaś kiedy Cie potrzebowałem. Nie mogę Ci pomóc. 

- Jak to? Jak to nie możesz?!

- Nie kocham Cię Suju. Żegnaj. - powiedziałem i rozłączyłem się. 

Było mi przykro, ale nie mogłem. Nie kochałem już jej, kochałem kogo innego. Była mi całkiem obojętna. Dodatkowo za bardzo mnie zraniła. Nie potrafiłbym z nią znów być, znałem ją i bałbym się, że znowu mi to zrobi gdy tylko pozna jakiegoś nowego chłopaczka, tak samo jak było z Mir. Ostrzegałem ją przed nim, nie słuchała mnie. Więc teraz niech sama sobie radzi. Ja już mam tą drugą osobę i mam nadzieję, że długo będziemy razem. Jednak nigdy nic nie wiadomo. Różnie się mogą sprawy potoczyć. Ja jednak będę walczył do końca. Zmieniłem się.

 ~ Koniec ~

Tam dam dam ;D

 Jak się podoba zakończenie opowiadania? Ja sama nie mogę uwierzyć, że to już koniec. Przyzwyczaiłam się do niego, no ale cóż. Już nie długo pojawi się prolog z bohaterami do nowego opowiadania. Mam nadzieję, że was zaciekawię. 

Życzę wam wszystkim wesołych i wspaniałych świąt!!

Hwaiting! 

  

- No bo... jesteś dla mnie ważny. Przyjaźnimy się od dziecka, ale.. ehh chyba źle zrobiliśmy będąc razem. Nie powinniśmy nic zmieniać. Ale to, że nam nie wyszło, to nie znaczy, że nie możemy się nadal przyjaźnić, co nie? Nie chciałam Ci tego mówić, ale ja już od jakiegoś czasu nie kochałam Cie, nie tak jak ty mnie, tak, jak brata. To jak? Będziemy jeszcze przyjaciółmi? - zapytała niepewnie. 

- Wybacz, ale mam już dość. Za bardzo mnie zraniłaś. Między nami już nigdy nie będzie tak jak kiedyś, tego możesz być pewna. - odwróciłem się do niej przodem, nie zwracałem już uwagi na łzy, których było coraz więcej - nie chce mieć z Tobą nic wspólnego. Cześć - z bolącym sercem odwróciłem się na pięcie i szybkim krokiem poszedłem przed siebie, nie dopuszczając jej do głosu. 

    To było trudne, za trudne jak dla mnie. Tak bardzo mnie to boli, nie chciałem tak tego zakańczać. Na prawdę chciałbym jej wybaczyć, ale nie potrafiłem. Nie zniósłbym tego. Moje serce już i tak za bardzo krwawi. Ona nie była dla mnie tylko przyjaciółką, bo była kimś więcej, nadal jest. Ale co z tego? Chcę to wszystko zakończyć, zapomnieć, ale czy się da? Moje serce na pewno nie zapomni, ja też nie. Chciałbym móc już nigdy nie widzieć jej na oczy, niestety jest to nie możliwe. Chociaż... już nie długo kończy się rok szkolny, a może by tak przepisać się do innej klasy na studiach? Ale czy to nie będzie głupie z mojej strony? Czy warto jest uciekać od problemu? Wyjdę na tchórza, którym i tak jestem. Chciałbym być już w domu, zamknąć się w swoim pokoju i zostać tam do końca życia, to by było najlepsze rozwiązanie. Szkoda, że jest to nie możliwe, nawet jakbym przesiedział tam choćby jeden cały dzień, to przyjaciele nie daliby mi spokoju do puki nie dowiedzieliby się co się stało. Tylko, że ja nie chcę im mówić, przynajmniej na razie. To miłe, że chcieliby mi pomóc, ale w końcu jestem już dorosły, czyż nie? Tak wiem zachowuję się jak dziecko, szczerze, mam to gdzieś. Nie obchodzi mnie teraz co kto o mnie myśli. Nic mnie nie obchodzi. Moje życie jest jednym wielkim bólem i cierpieniem.    A wszystko zaczęło się od tego jak dowiedziałem się prawdy o rodzicach. Od tego momentu wszystko zaczęło mi się walić. Po jakimś czasie myślałem, że zaczyna się układać, że wszystko będzie już dobrze i nic mi tego nie zepsuje, myliłem się. Było coraz gorzej i gorzej. A może całe moje życie jest skazane na porażkę? To ma sens... Nie wiem dlaczego wiele ludzi, fanów mi zazdrości, bo jestem sławny? I co mi to daje, kiedy mój cały świat wali mi się na głowę? Tak sława, koncerty są fajne, ale tak na prawdę mógłbym to oddać za zwykłe, szczęśliwe, beztroskie życie. Jedyne co chciałbym zachować to resztę zespołu, bo bez nich nie dałbym sobie rady. W sumie z jednej strony kocham to, że jestem sławny, najbardziej, że mogę dzielić się moim talentem i pasją ze światem. Sam nie wiem co mam myśleć. Zbyt duży ciężar spadł na moje chude ramiona. To zbyt ciężkie i trudne. Jedna wielka zagadka. Co ja mam robić? Jak dalej żyć? Mam dość!

Szedłem przez seulskie uliczki, bez celu. Zaczęło się już ściemniać, nawet tego nie zauważyłem. Szedłem ze spuszczoną głową, potykając się co jakiś czas o kamienie. Nie płakałem. Nie miałem na to siły. A może to dla tego, że brakło mi już łez. W głowie miałem zupełną pustkę. Nawet nie wiedziałem co mam myśleć. 

Nagle uderzyłem w jakąś ścianę, upadłem. Pomasowałem bolące miejsce i podniosłem się z ziemi. Spostrzegłem, że jestem w jakim ciemnym zaułku. Wystraszyłem się trochę. Dopiero teraz spojrzałem, która jest godzina. 23.15, dodatkowo 11 nieodebranych połączeń od Onew. Zerwałem się miejsca i zacząłem biec do domu. Kiedy stanąłem w drzwiach czekał na mnie wściekły Jinki. Zaczął zadawać mi pytania, na które zupełnie nie miałem ochoty odpowiadać. Ominąłem go i skierowałem się na schody. Złapał mnie za ramie, w jego oczach nie było już widać irytacji, ani złości, tylko zdziwienie i zmartwienie. Westchnąłem głośno, wyrwałem się z uścisku i wbiegłem na górę, zamknąłem pokój na klucz, tak aby nikt mi do niego nie wszedł. 

Rzuciłem się na łóżko i znowu zacząłem płakać. Nie potrafiłem o niej nie myśleć. Zatruwała mój umysł, a przed oczami przez cały czas miałem jej twarz. Dlaczego tak trudno jest przestać kochać? Ciągle zadawałem sobie to pytanie, lecz odpowiedzi nie uzyskiwałem. Może to dlatego, że jest to moja pierwsza miłość? Dziwne, prawda? Ja Lee Taemin, nie miałem żadnej dziewczyny. Byłem zbyt pochłonięty robieniem kariery, aby umawiać się z dziewczynami. Do puki znowu nie ujrzałem tej, na której zależało mi już dawno temu. Tak na prawdę byłem w niej zakochany, od początku naszej znajomości, ale nigdy jej tego nie wyznałem, a później ona zniknęła. Również trudno było mi się z tym pogodzić, ale teraz było dużo gorzej. Zapewne dlatego, że wtedy jeszcze nie wiedziałem, co to miłość i nie znałem pojęcia "kochać". W tym momencie znam go aż za dobrze. 

Wielu ludzi straciło swoją jedyną, prawdziwą miłość, czy im też było tak ciężko? Czy oni też nie potrafili sobie z tym poradzić? Na pewno nie jestem jedyny. Ale wydaje mi się, że oni radzili sobie dużo lepiej ode mnie.

 Moje serce jest zbyt miękkie, zbyt zranione aby mogło sobie z tym poradzić tak łatwo. Z czasem rysy na nim przybywały i były coraz głębsze i bardziej bolesne. W końcu musiał nadejść moment, w którym pęknie, złamie się, rozsypie na kawałki i nikt nie będzie potrafił go poskładać.  

Kolejne łzy, kolejny szloch, który próbowałem stłumić w poduszce, aby nikt go nie usłyszał. Gdy tylko o tym pomyślę w klatce piersiowej czuję potworne ukłucie. To było nie do zniesienia. 

Nagle rozległo się pukanie do drzwi, nie zamierzałem otwierać, lecz ten ktoś nie chciał ustąpić. Zaczął dobijać się coraz bardziej. 

- Taemin, otwórz! Proszę. - usłyszałem głos Minho, nie zamierzałem spełniać jego prośby. Nie odezwałem się, miałem nadzieję, że sobie pójdzie. Nie odpuszczał.

- Taemin! Wiem, że tam jesteś! Powiedz o co ci chodzi, mogę Ci pomóc.

- Idź sobie! Nikt nie będzie umiał mi pomóc! wynoś się, słyszysz?! - nie wytrzymałem, byłem wściekły. Nie wiem dlaczego tak się wydarłem, nie chciałem. To był impuls. 

- Ale Tae...

- No wynoś się! - nie dałem mu dokończyć. 

- Dobra! jak chcesz - usłyszałem jak się oddala. Zraniłem go. Na prawdę tego nie chciałem. Dlaczego to robię? Ja po prostu chciałem być sam. 

Znów zaniosłem się ogromnym szlochem, żałowałem, że go nie wpuściłem, a może potrafiłby mi pomóc? Nonsens, na pewno nie. Nikt mi nie pomorze. Zostałem z tym sam, zresztą jak zwykle.

Przepraszam, że tak późno dodaje rozdział. Nie miałam kiedy go napisać. Tak więc przewiduje do tego opowiadania jeden, lun dwa rozdziały, nie więcej. Mam nadzieję, że nowe się wam spodoba ^^

Proszę was o komentowanie.

Pozdrawiam ;* 

100 lat dla naszego Onia :D

Minho! 100 lat!

Dziś są urodzinki mojego kochanego Żabola ^^ 

Życzmy mu wszystkiego najlepszego, zdrowia, szczęścia i samych sukcesów w karierze. Aby dawał z siebie wszystko i dużo, dużo więcej.

Minho! Dziś wielki dzień Twojego święta

i Akemisan o Tobie pamięta

więc z okazji 21 urodzin

składam ci moc życzeń:

uśmiechu, zdrowia, radości,

mnóstwa prezentów i gości,

przyjaźni wielkich i małych,

wielu przygód niebywałych

i uśmiechu wesołego i wszystkiego,

wszystkiego najlepszego!

A teraz 21 fotek naszego kochanego jubilata, i mojego biasa :D

I to by było na tyle. 

Jeszcze raz wszystkiego najlepszego i 100 lat!

~ Akemisan

Liebster Award

Zostałam nominowana przez ChisanaSekai oraz przez Paulina Nowak do Liebster Award

Zasady: 
"Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za „dobrze wykonaną robotę” Jest przyznawana dla blogów o mniejszej liczbie obserwatorów, więc daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz ich o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował."

Pytania ChisanaSekai:

1. Który zespól chciałabyś najbardziej poznać?

Hmm sama dokładnie nie wiem jest kilka zespołów, które na prawdę uwielbiam. Najlepiej je wszystkie :D a tak najbardziej to chyba SHINee oraz Boyfrind. Przy tym drugim zakochałam się głównie przez wspaniałe układy choreograficzne oraz świetne piosenki.

2. Jeśli miałabyś wybrać jednego biasa z którym mogłabyś iść na randkę, kto by nim był?

 Byłby nim Minho z SHINee, mimo to że różnica wieku jest dosyć spora, uwielbiam go ^^ mogłabym też iść z Kwangmin ^^

3. Piosenka przy której płaczesz?

 Raz popłakałam się przy MBLAQ - This is war xD jak pierwszy raz oglądałam teledysk. A tak to chyba nie ma takiej piosenki. 

4. Osoba, która nie zyje, ale nadal masz o niej dobre wspomnienia, pamiętasz o rocznicy śmierci?

 Tą osobą jest mój wujek, który zmarł ponad dwa lata temu. Zawsze o nim pamiętam i był i nadal jest ważną dla mnie osobą. Niestety zmarł na zawał... O rocznicy bardzo dobrze pamiętam, zmarł 13.09.2012 zawsze wtedy go odwiedzamy z rodziną.

5. Osoba, którą kochasz?

 Kocham cała moją rodzinę, oraz moją przyjaciółkę, która jest dla mnie jak siostra, bardzo dobrze się rozumiemy i wspieramy się w trudnych chwilach.

6. Na czym wolałabyś nauczyć się grać: na skrzypcach, na pianinie, gitarze?

 Chyba najbardziej na gitarze. Już uczyłam się na niej grać i szło mi nawet nie źle, ale później z braku wolnego czasu przestałam grać. Ale na pewno znowu zacznę.

7. Według Ciebie najpiękniejsza piosenka z k-pop?

Nie wiem jaka jest dla mnie najpiękniejsza... trudny wybór. Ale jedną z nich jest SHINee - Life.

8. Jaka piosenka jest na twoim dzwonku?

Na dzwonku mam aktualnie N SONIC - Super Boy

9. Kogo masz na tapecie w telefonie?

 Dosyć często zmieniam tapety. A teraz akurat mam ustawionych Jo Twins  z Boyfriend ^^

10. Oglądasz dramy azjatyckie?

Oczywiście ^^ uwielbiam dramy azjatyckie.

11. Jakbyś mogła zmienić sobie imię to na jakie?

 Hmm nie wiem. Nie zastanawiałam się nad tym. 

Pytania Pauliny Nowak:

1. Jak potoczyłoby się Twoje życie, gdybyś nie poznała k-popu?

Sama dokładnie nie wiem jakby to było. Zapewne robiła to co wszyscy, uczyła się pomagała rodzicom, a co do np. ulubionej muzyki to nie mam pojęcia. 

2. Ulubiony piosenka?

Nie mam pojęcia. Jest tak wiele wspaniałych piosenek, więc nie dam rady wybrać.

3. Pierwsza mv'ka jaką zobaczyłaś?

SHINee - Love Like Oxygen. To od tego zaczęła się moja przygoda z K-Pop

4. Lubisz czytać książki? Jeśli tak to jakie?

Tak lubię czytać książki. Najbardziej przygodowe albo takie z życia wzięte, np. z problemami młodych ludzi itp.

5. Lubisz azjatycką kuchnię?

Nie miałam okazji za bardzo do zjedzenia jakiejś azjatyckiej potrawy, więc nie wiem.

6.  Co najbardziej pociąga Cię w yaoi?

Nie wiem, nie zastanawiałam się nad tym.

7.  Oglądasz anime yaoi/yuri?;]

Nie, z  yaoi czytam tylko opowiadania.

8. Jaki dramy yaoi mogłabyś nam polecić?;]

Nie wiem, nie znam.

9. Kto według Ciebie najlepiej śpiewa, rapuje bądź tańczy?

Emm trudne pytanie... ze śpiewu nie mam pojęcia.  Kto najlepiej rapuje? Key, Minho, Donghae i jeszcze na pewno kilku innych. A z tańcem no nasz Taemin, Eunhyuk oraz Jo Twins. 

10. Co chciałabyś pokazać ulubionemu zespołowi/soliście jeśli moglibyście się spotkać?

Hm nie wiem co mogłabym pokazać...

11. .Kto jest Twoim biasem i dlaczego?:D

Moim biasem jest Minho ^^ ponieważ uwielbiam go za wszystko, za jego uśmiech, głos, wytrwałość i za to, że zawsze dąży z zapartym tchem do swojego celu. 

Moje pytania:

1. Jak poznałaś K-Pop?

2. Jaka była twoja pierwsza piosenka K-Pop, którą poznałaś?

3. W jakim państwie byś najchętniej zamieszkała?

4. Gdybyś miała możliwość do poznania jakiejś azjatyckiej gwiazdy, to kto by to był?

5. Osoba, która jest dla Ciebie najważniejsza?

6. Co najchętniej byś w sobie zmieniła?

7. Jaki jest twój stosunek do yaoi ;D?

8. Ulubiony paring?

9. Czy potrafiłabyś zrezygnować z K-pop'u?

10. Ulubiona piosenka oraz zespół?

11. Kto jest twoim biasem? Dlaczego właśnie on?

Blogi, które nominuję:

http://life-is-not-fairy-tale.blogspot.com/

http://keeping-love-again.blogspot.com/

http://hidden--desires.blogspot.com/

Trochę mało... ale nie wiedziałam jaki jeszcze dać ;)

24 Rozdział

(narrator trzecioosobowy)

     W swoim ciepłym, miękkim łóżko leżał chłopak, który wyglądał jak tysiąc nieszczęść. Cały blady, choć lekko zaczerwienione policzki, podkrążone oczy i potargane włosy, które zmierzały we wszystkich kierunkach. Teraz spał dosyć spokojnie, ale to co działo się kilka godzin temu było nie do popisania. Lee wiercił się na łóżku jak szalony, aż dziwne że z niego nie spadł. Do tego jeszcze wrzeszczał na cały głos niezrozumiałe słowa. Gdyby nie to, że reszta jego przyjaciół ma taki twardy sen, nie obyło by się bez jakiejś poważnej interwencji.

Teraz leżał spokojnie, a jego klatka piersiowa spokojnie unosiła się ku górze i opadała. Długo jednak to nie trwało, gdyż rozległ się głośny dźwięk budzika. Maknae zakrył się kołdrą po same uszy, ale nic to nie dało, hałas był nie do zniesienia. Przeklął głośno i już chciał uderzyć z całej siły w przyrząd, które potrafi nieźle zdenerwować, ale w ostatnim momencie się powstrzymał, gdyż  przypomniał sobie, iż jest to jego telefon. Niezadowolony wyczołgał się z łóżka i podreptał chwiejnym krokiem do łazienki. Lodowaną wodą przemył sobie twarz i spojrzał w lustro. Nie był zbyt zadowolony z widoku, jaki zobaczył, ale się tym nie przejął, było mu wszystko jedno. 

(narracja Taemin)

      Nie miałem ochoty pokazywać się dziś na uczelni, nie żebym się czegoś bał, czy coś, ale po prostu nie miałem nastroju. No dobra... może był jeszcze jeden powód. A dokładniej widok kobiety, która przysporzyła mi tyle bólu i cierpienia. Nie chciałem jej wiedzieć, słyszeć, ani nawet myśleć o niej. Ale niestety żadnej z tych rzeczy nie da się spełnić. Nawet moje myśli ciągle krążyły wokół jej osoby i nie dawały mi spokoju. Wszystkie wspomnienia, przeżycia i trudne chwile, przez które przechodziliśmy razem. Wszystko niestety musiało się zmienić. Czy tylko ja mam takiego pecha? Czy tylko mnie się zdarzają same najgorsze rzeczy? Czy tylko ja nie potrafię sam sobie z nimi poradzić? Dlaczego jak ktoś próbuje mi pomóc, ja tą pomoc odtrącam? Dlaczego tracę wszystkich na których mi zależy? No dobra może nie wszystkich, ale co jak to też kiedyś nastąpi? A z moim szczęściem to bardzo prawdopodobne. Jakbym stracił moich ukochanych przyjaciół, to tego bym już chyba nie przeżył. Moje i tak już pokaleczone serce by nie wytrzymało.

Gotowy do wyjścia siedziałem z niedbale rozłożonymi nogami na blacie kuchennego stołu. Gdybym nie był sam w pomieszczeniu pewnie dostałbym reprymendę, a już na pewno od Key. Próbowałem coś zjeść, ale nie potrafiłem nic przełknąć. Przez mój wczorajszy płacz w gardle miałem olbrzymią gulę, która bardzo mi przeszkadzała.

Wstałem od stołu i jeszcze trochę zaspany powędrowałem ku drzwiom. Szedłem spokojnie, nie śpieszyłem się, bo i tak nie miałem po co. Nie chciałem tam być, nie chciałem z nikim gadać. Miałem ochotę zamknąć się w swoim pokoju i dalej dusić wszystko w sobie i wylewać łzy w poduszkę. Nie było mi to jednak dane, nie mogłem opuszczać zajęć, bo jak bym to robił na pewno nie zdałbym do następnej klasy, a nawet może by mnie z tond wywalili. Menager by mnie za to zamordował. 

Przekroczyłem bramy budynku i udałem się do swojej klasy. Miałem bardzo zły humor. Rzuciłem niedbale torbą i rozsiadłem się na swoim miejscu. Kiedy chciałem wyjąc potrzebne podręczniki na ławkę zamek w torbie mi się zaciął, co wywołało u mnie wielką irytację. Nerwowo targałem zamkiem, lecz nic to nie dało. Kląłem cicho pod nosem tak by nikt tego nie usłyszał, ale nie zauważyłem chłopaka z mojej klasy które przygląda się mi z zaciekawieniem. Po chwili podszedł do mnie i położył swoją delikatną dłoń na moim ramieniu. Był podobny do mnie, szczupły, delikatny chłopaczek o dziecięcej buźce, główną różnicą były przydługie kruczoczarne włosy, które opadały na jego twarz. 

- Taemin? Wszystko dobrze? - zapytał z wyraźną troską.

- Yyy nie.. znaczy tak! Wszystko jest dobrze! W najlepszym porządku! A dlaczego pytasz SunMin? - strasznie się gubiłem w odpowiedzi. Zdziwił mnie fakt, że ów chłopak do mnie podszedł. Zawsze był taki cichy i małomówny. 

- Wystarczy na Ciebie spojrzeć - uśmiechnął się przyjaźnie - coś nie tak z tą torbą? - wskazał na przedmiot umieszczony na moich kolanach - zamek się zaciął? Mogę pomóc. Złapał z a zapięcie torby i bardzo delikatnie pociągnął w dół. Nie wiedziałem co mam powiedzieć, gdyż czarnowłosemu bez problemu udało się ją otworzyć. 

- Dziękuję... Ale jak ty to..? - nie wiedziałem co innego powiedzieć. 

- Po prostu się uspokój, a wszystko będzie dobrze. Nie ma się co tak zamartwiać, szkoda twoich nerwów i psychiki - jeszcze raz się do mnie uśmiechnął i poszedł. 

Tak, na pewno miał rację, ale jak ja mam to uczynić? Nie potrafię się nie zamartwiać ani nie myśleć o tych najgorszych rzeczach. To siedzi we mnie i nie chce wyjść. 

Po chwili w sali zjawiła się reszta uczniów i profesor, a w tym ona.

Ani razu nie spojrzałem w jej stronę, choć i tak widziałem na sobie jej wzrok. Próbowałem się nie odwrócić, ale nie potrafiłem. Szybko obróciłem głowę i miałem rację, ciągle na mnie patrzyła. Widziałem w jej oczach smutek i tak jakby współczucie? Tylko dlaczego współczucie? Przecież ja ją nie obchodzę. Ma mnie gdzieś, ale dlaczego tak na mnie patrzy? Dopiero teraz obróciłem wzrok. Postanowiłem choć na chwilę skupić się na wykładnie naszego wychowawcy. 

Po zakończonych zajęciach pospiesznie zabrałem swoje rzeczy wybiegłem ze szkoły. Wiedziałem, że będzie chciała mnie zatrzymać. Nie myliłem się. Dogoniła mnie po kilku minutach i złapała mnie za ramie nie dając siebie wyminąć. Ciężko westchnąłem i obróciłem się w  jej stronę. 

- Proszę Taemin nie miej mi tego za złe, ja nie chciałam Cie tak zranić.

 Przepraszam - spuściła głowę. 

- Rozumiem... Ale jednak zrobiłaś to - oczy mi się zaszkliły.

- Wybacz mi, nie planowałam tego. Gdybym wiedziała, że Mir to zmyślił... - przerwałem jej 

- I tak byś nic nie zrobiła! On tak na Ciebie działa! Ja dla Ciebie nic nie znaczę! Wolisz tego gnoja, tak wiem, to dlaczego nie chcesz dać mi spokoju? Przecież i tak masz mnie gdzieś - odwróciłem się, gdyż łzy zaczęły wypływać z moich oczu.

 Nie odzywała się przez chwilę, chyba zaskoczyłem ją tym pytaniem. Po chwili jednak przemówiła.

- No bo...

Tym razem trochę dłuższy rozdzialik ^^

I napisałam go dość wcześnie :D

Podoba się wam? 

Mam nadzieję, że tak.

Hwaiting!

23 Rozdział

Na początku pragnę was przeprosić za taka długo nieobecność..

Głóny powód? Szkoła -,-

Mam strasznie dużo nauki i mało czasu na pisanie, mam nadzieję, że to zrozumiecie.

A teraz rozdzialik ^^

PS. króciutki jest ;c

(różowy kolor - narracja SuJu)

    Już miałem podchodzić do drzwi, ale usłyszałem, że się otwierają. Nie wiedzieć czemu przestraszyłem się i schowałem za drzewem. Zobaczyłem zadowolonego Mir. Miałem szczęście, że mnie nie zobaczył. Jak tylko zniknął z mojego pola widzenia nie pewnie podszedłem do drzwi i lekko w nie zapukałem, po chwili otworzyły się i stanęła w nim moja ex. Spojrzała na mnie z niepewną miną, była widocznie zaskoczona moją wizytą. Chciała zamknąć mi drzwi przed nosem, ale nie pozwoliłem jej na to. Nie zamierzałem się tak łatwo poddać i musiałem jej powiedzieć prawdę. A co dalej będzie to już ona zadecyduje. 

- Nie odpuszczę sobie tak łatwo, a na pewno nie przez jakieś oszczerstwa tego gnojka! - przemówiłem nerwowo bawiąc się zamkiem od kurtki.

- Dobra, nie wiem o co Ci chodzi, ale mógłbyś wyjść? - skierowała rękę w kierunku drzwi.

- Nie odejdę stąd do puki Ci wszystkiego nie wyjaśnię! Ja już wiem o co tu chodzi. Mir pokazał Ci fotografię jak przytuliłem Yoko, prawda? Ale to wcale nie było tak jak Ci powiedział. Spotkaliśmy się dlatego, że miała do mnie prośbę w związku z Key, więc postanowiłem jej pomóc. A na koniec tak, przytuliliśmy się, ale to przecież było po przyjacielsku! Nawet nie wiesz jak mi na Tobie zależy, nie mogę spać po nocach, cały czas o Tobie myślę. Mir zabrał mi wszystko, ale Ty i tak pewnie tego nie zrozumiesz... - odwróciłem się do niej tyłem, ponieważ łzy napłynęły mi do oczu, a nie chciałem by je zobaczyła. 

- Taemin ja... nie wiem co powiedzieć. Nie wiem czy mówisz prawdę, ale coś mi mówi abym Ci uwierzyła a więc tak zrobię. Ale j-ja już nic do Ciebie nie czuję, a z Mir'em jest mi dobrze. Cieszę się, że przyszedłeś, ale między nami już nic nie będzie. Wolę żeby było tak jak kiedyś, abyśmy byli tylko przyjaciółmi. Przepraszam.

     Spodziewałem się tego, byłem pewny, że jak powiem jej prawdę nie wpadnie mi w ramiona, ale to i tak bolało. Teraz już byłem przekonany, że już nigdy jej nie odzyskam, bo ona mnie nie kocha. Tak wiem, chce żebyśmy zostali przyjaciółmi, rozumiem, ale i tak nasze relacje już nigdy nie będą takie jak sprzed laty. No trudno. Wszyscy mi powiedzą abym patrzał w przyszłość, a nie przejmował się tym co było i będą mi wmawiać, że znajdę kogoś lepszego. Ale oni nie wiedzą jak było mi ciężko. Nie ma na świecie takiej osoby, która mogłaby mnie zrozumieć. 

Nie odwróciłem się już, tylko szybko maszerowałem w stronę swojego domu. Usłyszałem za sobą SuJu, która krzyczała moje imię i szła w moją stronę. Nie zwolniłem. Zacząłem biec. 

Po chwili wykończony dotarłem do domu. Rozrzuciłem niedbale buty w przedpokoju i pobiegłem do swojego pokoju. Rzuciłem się na łóżko mocno przyciskając do siebie poduszkę. Łzy same spływały mi po policzkach, nie powstrzymywałem ich. Teraz było mi wszystko jedno. To tylko dziewczyna, to nie jest koniec świata - tak zapewne brzmiałyby pocieszenia od moich przyjaciół. Tak wiem, że to tylko dziewczyna,  poprawka, najważniejsza osoba w moim życiu. I nie wiem czy to się kiedyś zmieni. Na pewno nie będę już o nią walczył, bo po pierwsze z Mir się nie da wygrać, a po drugie ona nic do mnie nie czuje. Nie pozostało mi nic innego jak tylko zamknąć się w sobie, albo ogarnąć się i iść przed siebie nie przejmując się niczym. Jak na razie chyba wolę tą pierwszą opcję.

    Wiem, źle zrobiłam, że uwierzyłam Mir'owi jak wysłał mi te zdjęcie, no ale trudno, z nim jest mi lepiej. Jest bardziej męski, silniejszy i odważniejszy od Taemin'a, ale i tak jest mi szkoda Lee. Nie chciałam go tak urazić, ale co mogłam innego zrobić skoro go nie kocham? Chłopak da sobie radę, poradzi sobie i znajdzie kogoś innego. Kogoś kto bardziej go doceni niż ja i będzie go kochał z całego serca.  

Mam nadzieję, że jednak mi to wybaczy i jeszcze będziemy przyjaciółmi, chociaż nie wiem czy coś takiego nastąpi. 

Wybaczcie mi, że taki krótki.. Nie miałam za bardzo pomysłów na ten rozdział.
Pragnę wam przypomnieć, że już nie długo pojawi się tu nowe opowiadania, (narracja oczywiście Taemin) 
Jak tylko skończę piać Love & Scary dodam prolog i bohaterów do tego nowego opowiadania, który wymaga tylko poprawek.
Dziękuję wam za #2 obserwatorów i 7008 wyświetleń bloga ^^
Jesteście wspaniali! 
Hwaiting!!