21 Rozdział

kolor czerwony - narracja Key

     

     Siedziałem na szpitalnym łóżku, a myślami byłem zupełnie gdzie indziej, właściwie to już od dłuższego czasu. Byłem sam. Dzisiaj rano dostałem SMS od Minho, że przyjadą do mnie później, gdyż mają jakąś sprawę do załatwienia w studiu. Prawdopodobnie jeszcze wczoraj zjawił się Key z ubraniami tak jak napisał na karteczce, ale nie wiedziałem kiedy to nastąpiło, ponieważ już spałem. 

Westchnąłem ciężko, wstałem i chwiejnych krokiem udałem się do łazienki. Załatwiłem swoją potrzebę, po czym spojrzałem w małe lustro wiszące na ścianie. Byłem blady jak trup, a moje oczy podkrążone i zaczerwienione od łez. Przeczesałem ręką zmierzwione włosy i z powrotem poszedłem do łóżka. Cholernie mi się nudziło, nie miałem nic do roboty aż do odwiedzin chłopaków. Bawiłem  się swoimi palcami, gdy nagle rozbrzmiało pukanie do drzwi. Po chwili do pokoju weszła ze smutnym uśmiechem Yoko. Wyprostowałem się i spojrzałem w jej stronę. Usiadła na krześle obok łóżka, po chwili zapytała. 

- Jak się czujesz? - była wyraźnie smutna.

- Czuje się dobrze - westchnąłem - co się stało? -zapytałem przyglądając się jej.

- Mam problem... SuJu kazała mi się wynosić z jej mieszkania i nie wiem gdzie się podziać... chciałam znaleźć jakieś małe mieszkanko, ale mnie nie stać.. - kilka łez spłynęło jej po policzkach 

- Mogłabyś zamieszkać u nas - powiedziałem bez zastanowienia - przynajmniej dopóki nie znajdziesz czegoś - dodałem widząc zaskoczenie w jej oczach. 

- No nie wiem.. Ja.. Nie powinnam, nie chce się wam narzucać. Dam sobie radę. 

- Ale nie będziesz się nam narzucać. Będzie fajnie, na pewno chłopaki będą tego 

samego zdania, a zwłaszcza Key. - od razu się rozpromieniła.

- Nie wiem... poczekajmy na nich i obgadamy to wspólnie.  - powiedziała, posłałem jej szeroki uśmiech. 

SuJu na prawdę się zmieniła. Jak mogła wyrzucić przyjaciółkę z mieszkania? Wiem, myślała że z nią ją zdradziłem, ale myślałem że to już sobie wyjaśniły... 

Czy to wina Mir, że się tak zmieniła? A może już taka była, tylko skrywała swoje prawdziwe oblicze pod maską kochającej, miłej i zawsze uśmiechniętej Su? Tego się już raczej nie dowiem.. i nie wiem  czy chce się dowiedzieć. Może powinienem o niej zapomnieć? Ale jak? J-ja.. nie potrafię. Łzy napłynęły mi do oczu. Szybko je starłem i spojrzałem na Yoko, które bacznie mnie obserwowała. Uśmiechnąłem się do niej. Siedzieliśmy i rozmawialiśmy na różne tematy. 

Po kilku godzinach chłopaki pojawili się w pomieszczeniu. Na końcu wszedł Key z dwoma kartonikami mleka bananowego. Moje oczy zabłysły na ten widok. Podał mi je i spojrzał na Yo. Przez chwilę patrzyli sobie oczy, lecz ona się zarumieniła i spuściła wzrok. 

Wyjaśniliśmy, a tak właściwie to ja wyjaśniłem im sprawę z mieszkaniem, ponieważ Yoko strasznie się gubiła i nie potrafiła wypowiedzieć ani jednego sensownego zdania. Tak jak się spodziewałem nie mięli nic przeciwko żeby z nami zamieszkała. Po chwili w pokoju pojawił się lekarz z dobrą dla mnie wiadomością. Oznajmił, że jeśli zrobią mi teraz kilka badań będę mógł wrócić do domu jeszcze dzisiaj. Zabrali mnie na badania, a w tym czasie reszta spakowała moje rzeczy. 

Powiedziano mi na wyjściu, że mam się nie przemęczać oraz się nie stresować, ponieważ jestem jeszcze osłabiony i kazali mi dużo odpoczywać Wyszliśmy ze szpitala i wsiedliśmy do auta, pojechaliśmy jeszcze od domu SuJu po rzeczy YoKo, postanowiłem nie wychodzić z samochodu, bo jeszcze by się zaczęła ze mną kłócić. Uznaliśmy że najlepiej będzie jeśli Onew i JongHyun pójdą po jej rzeczy. 

Po chwili pojawili się z powrotem, wsiedli do auta i skierowaliśmy się w stronę domu. Minho pomógł mi wysiąść, zaprowadził mnie do salonu i posadził na kanapie. 

     Byłem taki szczęśliwy. Jak tylko się dowiedziałem że Yoko ma z nami trochę pomieszkać myślałem, że zacznę skakać ze szczęścia. 

Po chwili cała nasza szóstka zebrała się w salonie, trzeba było obgadać wszystkie sprawy i najważniejsze gdzie będzie spała. Od razu zdeklarowałem się, że odstąpię jej swój pokój, przecież nie dam jej spać na kanapie. Sprzeczała się ze mną, ale w końcu po długich namowach ustąpiła. 

Zaprowadziłem ją do swojego pokoju i pomogłem się jej rozpakować. Po kilkunastu minutach poszliśmy na kolację. Chłopaki zachowywali się tak jak zwykle, Onew opowiadał jakieś kawały, którymi każdego doprowadzał do bólu brzucha, JongHyun podśpiewywał sobie jakieś piosenki, a ja i pan charyzmatyczny kłóciliśmy się kto ma zjeść ostatniego tosta. W końcu Chicken zainterweniował i sam go zjadł wywołując bulwers na naszych twarzach. Tylko Taemin był jakiś przygnębiony, choć próbował udawać że wszystko jest OK. Nie wychodziło mu to, on nie jest najlepszy w ukrywaniu emocji. Spodziewałem się o co chodzi więc postanowiłem o nic go nie pytać. Pomogłem Onew w zmywaniu po kolacji i rzuciłem się na kanapę, na której będę spał przez najbliższy czas. Nie była zbyt wygodna ale czego się nie robi dla kobiety? Przykryłem się kołdrą i po jakimś czasie zasnąłem. 

Masakra... 

Ten rozdział nie należy do najlepszych, nie wyszedł mi za bardzo, ale jakoś nie miałam weny.

Nie jest też zbyt długi za co bardzo przepraszam.

No nic, opiszcie wasze opinie w komentarzach.

Wyświetleń - 6167

Obserwatorów - 29 (jeszcze wczoraj było 30 -,- co się stało?)

Dziękuję ^^ 

  Rozdział przeczytany

 =

  Komentarz zostawiony
                       Pliss